Από ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 9 Ιουλίου 2008
«Ακούγοντας ορισμένους συναδέλφους να ασκούν κριτική στον κ. Μιχάλη Λιάπη για το επίμαχο ταξίδι ή στους πολιτικούς που πήραν μικροδωράκια από τη Siemens, νόμιζα για μια στιγμή ότι ζούσα σε κάποια άλλη χώρα. Ξαφνικά γίναμε όλοι Αγγλοσάξονες και ανακαλύψαμε ότι ορισμένες συμπεριφορές δεν επιτρέπονται. Αναρωτιέμαι, όμως, πόσοι από εμάς τους δημοσιογράφους ακολουθούμε στην προσωπική μας ζωή τους κανόνες στους οποίους με τόση ευλάβεια είμαστε προσηλωμένοι είτε στα βραδινά δελτία είτε στις στήλες μας. Και για να είμαι πιο σαφής. Το ασυμβίβαστο δεν υπάρχει όταν δεχόμαστε «δώρα» ή «δωράκια» από ανθρώπους και εταιρείες τις οποίες καλύπτουμε δημοσιογραφικά ή όταν κάνουμε πολυτελή οργανωμένο τουρισμό με έξοδα του Δημοσίου ή μιας μεγάλης εταιρείας;
΄Η πάλι όταν κάποιος καλύπτει ένα ρεπορτάζ και –εμφανώς ή όχι– δουλεύει και στο γραφείο Τύπου του αρμόδιου υπουργού, αυτό δεν συνιστά ασυμβίβαστο;
Θυμάμαι ακόμη το σοκ ενός ξένου, Ευρωπαίου συναδέλφου, ο οποίος επισκέφθηκε τα γραφεία ελληνικής εφημερίδας λίγο πριν από τα Χριστούγεννα.
Του έκανε εντύπωση ο όγκος των δώρων δίπλα σε κάθε γραφείο και αυτό γιατί, όπως εξήγησε, στη χώρα του οι δημοσιογράφοι είναι αναγκασμένοι να τα επιστρέψουν ή να τα χαρίσουν σε φιλανθρωπικές οργανώσεις. Αυτά είναι «ψιλά» θα πείτε και ίσως να έχετε δίκιο.
Τα τελευταία χρόνια, όμως, αναπτύσσεται η δημοσιογραφία του τζετ σετ, όπου ένα κομμάτι της δημοσιογραφικής ελίτ συχνωτίζεται στο όριο του ανθυγιεινού με το κομμάτι του επιχειρηματικού κόσμου που έχει μάθει να ζει βασικά από το κράτος.
Και είναι φυσικό ο μέσος πολίτης που είναι πια ψαγμένος να αναρωτιέται γιατί ο δημοσιογράφος μπορεί να ανεβοκατεβαίνει από κότερα ή ελικόπτερα χωρίς να το αποκαλύπτει όταν σχολιάζει υποθέσεις των οικοδεσποτών του.
Αυτή είναι η φυσική συνέχεια μιας πολύ κακής παράδοσης που ήθελε κάποιους δημοσιογράφους να σιτίζονται από παραδοσιακές επιχειρηματικές οικογένειες. Απλά τώρα το φαινόμενο έγινε λίγο πιο κιτς, πιο νεοπλουτίστικο.
Κανείς δεν λέει πως ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι «μοναχός». Κάθε άλλο. Αλλά τουλάχιστον όταν κάνουμε τους ιεροκήρυκες να φυλαγόμαστε από ψηλά μη και πέσει καμιά... κεραμίδα.»
ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣ:
Μην ξεχνάμε και το όνειρό μου:
Ζητώ εναγωνίως να μου προταθεί θέση αργόμισθου
σε κάποια, οποιαδήποτε αφανή θέση υπουργείου.
Μετά, από ευγνωμοσύνη, θα λέω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ
καλά για το "αφεντικό" και με το που θα πέσει στο μάτι μου
κάτι κακό για τον υπουργό μου έτοιμο να δημοσιοποιηθεί
στο ΜΜΕ που με απασχολεί επισήμως, θα κάνω
τ’ αδύνατα δυνατά-δυνατά ώστε να θαφτεί
ή να μετριαστεί η κριτική που θ’ ασκεί.
Θα δεχθώ αυτή τη θέση, αλλά, για να μην εκτιθέμεθα,
καλό θα ήταν να μην πατάω ποτέ στη θέση μου του Δημοσίου
και να πληρώνομαι μέσω τραπεζικού λογαριασμού.
Δε μπορώ, ρε αδερφέ, να τρέχω κάθε 15 μέρες στο ταμείο.
Η Δημοσιογραφία που υπηρετώ απαιτεί πλήρη απασχόληση.
Σημείωσις: Το παραπάνω ισχύει και για πρεσβείες ή προξενεία ξένων χωρών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου