Μην υπέρ πάντων σιαγών

Θριαμβεύουμε σοφά για την εθνική μας ανωτερότητα

πάντα προκαταβολικά, πριν τη μάχη, φοβούμενοι ότι

μπορεί και να τη χάσουμε. Μη χάσουμε και τη χαρά.

Εμείς δε ζούμε για τη νίκη, ούτε για τη μάχη,

αλλά για το θρίαμβο, έρθει δεν έρθει.

Αυτό που μας μένει μετά τις αναμετρήσεις με τα Σκόπια

στη Θεσσαλονίκη και το ΝΑΤΟ ή με όλους τους κακούς

στη Γιουροβίζιον και το Γιούρο, είναι τ’ άδεια κουτιά πίτσας

και μπίρας πάνω στους αδίκως βουλιαγμένους καναπέδες μας.

Μετά τις ήττες το μόνο που γυροφέρνει στη σκέψη μας

σφυρίζοντας αδιάφορα είναι τ’ άλλα λόγια migamiomaste:

«Οι πιτσαδόροι ήταν Έλληνες;»

Πανηγυρίζουμε πάντα πριν τις αναμετρήσεις

για να καταφέρουμε να φάμε και να πιούμε.

Καλύτερα να μας κάτσουν στο στομάχι στη ζυγαριά

και να παλεύουν να φύγουν από τα τέντα ρούχα πάνω μας,

παρά να μας κάτσουν στο λαιμό.

Ο Γιάννης ξεκινάει να βλέπει το παιχνίδι πάντα μετά το ημίωρο.

«Τα γκολ», μας εξηγεί, «μοιάζουν με τα πατατάκια.

Είναι να μη δοκιμάσεις το πρώτο. Μετά δε μπορείς να σταματήσεις.

Γι’ αυτό εγώ προτιμάω ν’ αρχίζω με το δεύτερο».

Πριν πέσουμε για ύπνο ποτέ δεν ξεχνάμε τους τιμημένους

ποδοσφαιριστές της εθνικής μας. Τους διακρίνουμε

με τη χαρακτηριστική καθαρεύουσα της ποδοσφαιρικής Χούντας

εις εγωιστάς και περιπατητάς, αμετόχους εις τα συστήματα

και κονομημένους κοιλαράδες. Χαρακτηριστική έκφραση

νεοελληνικής σοφίας και ζήλιας:

«Κατάλαβες; Οι μούτσοι που gamousame γίναν καπεταναίοι.»

Βέβαια, κανείς μας δε μπορεί να παίξει μπάλα καλύτερα απ’ αυτούς,

αλλά αυτό δεν προλαβαίνουμε να το σκεφτούμε γιατί έχουμε ήδη

πάρει παραμάσχαλα τον ύπνο του δικαίου. (Ή κάναν άλλο)