Τούρκοι, παλικάρια, παίξ’ τε και για μας

Δε μπα να χάνω 0-2, μπορώ να κερδίσω 3-2.
Αυτή είναι η ελληναράδικη μάγκικη γαμώ το κέρατό μου,
αντρίκια αντιμετώπιση των πραγμάτων.
Η εθνική ομάδα των Τούρκων -όχι της Τουρκίας-
έκανε θαύμα το όνειρο και οφείλω να τους βγάλω το καπέλο.

Όχι, δε φταίνε τα παιδιά για την εισβολή στην Κύπρο.
Δεν ξεχνώ την Χούντα του Ιωαννίδη, ούτε τη σοσιαλδημοκρατική
«Δε γαμιέται» του Ετζεβίτ, τότε πρωθυπουργού τους.

Δε μ’ ενδιαφέρει τίποτα απ’ αυτά πια.
Δεν είμαστε ούνα ράτσα, αλλά είμαστε ούνα φάτσα.
Έχασαν από αιώνες πια τα μογγολικά χαρακτηριστικά τους,
γιατί οι επιμειξίες με την κραταιά φυλή, τους Έλληνες,
στα εδάφη όπου βολόδερναν τους έφεραν κοντά μας.
Καλύτερος φίλος του Έλληνα είναι ο Τούρκος πολιτικός πρόσφυγας
και λυοπλαμαι πολύ γι' αυτό.

Χαίρομαι να τραβάνε μπροστά ποδοσφαιρικές εθνικές ομάδες
από λαούς που πληρώνουν με αίμα, ελληνικό και τούρκικο
-κόκκινο είναι και στις δυο ακτές- τους στρατιωτικούς
εξοπλισμούς του ΝΑΤΟ, που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν,
αλλά πολλά περισσότερα ν’ αφαιρέσουν από μια στοιχειωδώς
ανθρώπινη ζωή που αρνείται ο εθνικός προϋπολογισμού
τόσο και του Έλληνα Αλογοσκούφη και του Τούρκου ομότεχνού του.

Δυστυχώς κι εδώ η γκαντεμιά χτυπά και μας κάνει εχθρούς.
Ο μόνος υψηλά ιστάμενος πολιτικός παράγων που ζήτησε
ταυτόχρονη μείωση των στρατιωτικών εξοπλισμών και για τις δύο χώρες,
ήταν –δεν ξέρουμε αν είναι ακόμη- ο Μητσοτάκης.

Απόψε, μαγκιά του κι αυτουνού, πέρα από την τσέπη του,
που δεν την αφήνει ποτέ παραπονεμένη.
Αυτός όμως το έκανε, τι άλλο να πω εγώ;

Μπράβο παλικάρια που κερδίσατε ενώ ήσαστε ξεγραμμένοι
από Θεού και Δαίμονος. Παίξ’ τε και για μας.

Υ.Γ.

Κι ας ήμουν με την Τσεχία. Χαλάλι σας.