Ο ΚΩΣΤΑΚΗΣ ΣΤΟΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΗ

Τόσο καιρό, γιατρέ μου τραβιόμαστε Αθήνα-Σκόπια-Αμερική
για να τα ξαναονομάσουμε FYROM; Θα τρελαθώ.

Υποβάλαμε μια διπλωματική νότα διαμαρτυρίας στα Σκόπια,
αλλά ήταν χλιαρή: Μι. (ή «Μη», δε θυμάμαι καλά)
Εγώ έλεγα στη Ντόρα να υποβάλουμε μια σκληρή νότα: Ρε.
Αν όχι τέσσερις σκληρές νότες: Μι, μι, λα, ρε.
Αλλά δε συμφωνούσε ο πατέρας της.
Ας το ξεχάσουμε.
Με αφορμή αυτό όμως, ας μιλήσω τώρα για τα παιδιά μου χρόνια.

Έγινα βουλευτής του θείου μου,
αλλά δεν άντεχα να μοιράζομαι τον τίτλο μου
με το Λιάπη και τον Αλευρά.
Έτσι, έγινα πρωθυπουργός θείου,
κάτι που δεν έγινε κανείς άλλος μέχρι σήμερα.
Αλλά δεν έχω κανέναν ανιψιό της προκοπής
(όπως ήμουν εγώ) να με διαδεχθεί.
Γι’ αυτό είπα να κάνω ένα παιδί για να κλέψει τη μισή δόξα
από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Μου βγήκαν όμως δύο.

Να κάνω την κόρη μου βουλευτίνα, γιατρέ μου;
Κι αν μείνει απλή Καλατζάκου ή Κεφαλογιαννη;
Ελπίζω μη γίνει Φιλίνη, ούτε Τσουδερού,
(αποτυχούσα κόρη πρωθυπουργού)
και πολύ περισσότερο μη γίνει Φώφη Γεννηματά.

Ή να κάνω το γιο μου βουλευτή και βλέπουμε;
Κι αν βγει Γιώργος Παπανδρέου;
Μη σου πω Παπαληγούρας, Τζιτζικώστας,
Βαρβιτσιώτης, Ταλιαδούρος.

Κι αν γίνει Τσαλδάρης και δεν διαδεχθεί τον πατέρα του;
Κι αν γίνει ο γιος μου Κεδίκογλου και βγει βουλευτής
σ’ άλλο κόμμα απ’ εκείνο του πατέρα του;
Βρίσκομαι σε δίλημμα, γιατρέ μου.

Ή να κάνω και γιο και κόρη μου
και τους δυο βουλευτές κι όποιος πετύχει;
Αλλά εδώ με πρόλαβε ο Μητσοτάκης και καταλαβαίνεις,
δεν θέλω να σκέφτομαι ότι θα γίνω εγώ Μητσοτάκης νούμερο δύο.

Τελευταία, γιατρέ μου, βλέπω στον ύπνο μου τον Τσάρλι Τσάπλιν
να χορεύει τσιφτετέλι. Τι σημάδι είναι αυτό;