ΜΑΜΑΚΑΣ ή ΜΑΜΑΚΙΑΣ;

Και να πεις, δεν είμαστε καλοί πελάτες….

Τους παρακολουθούμε εναγωνίως να μάθουμε πρώτοι:
Α) Ποιον θα ξαναβγάλουν αρχηγό οι μεν.
Β) Τι δεν θα κάνουν οι δε.
Γ) Τι θα υποσχεθούν ότι θα κάνουν οι ναι μεν.
Δ) Τι θα υποσχεθούν ότι δεν θα κάνουν οι όχι δεν.
Ε) Τι δεν κάνανε οι μηδέ.

Αυτά τα παρακολουθούμε, ενώ γνωρίζουμε καλά ότι δεν έχουμε τελικά κερδίσουμε τίποτα εμείς. (Εγώ και δεύτερος να το μάθω δεν έχω να χάσω τίποτα)

Τσακώνονται μεταξύ τους ποιος άρπαξε τα περισσότερα (από μας από τον ένα ή τον άλλο δρόμο) και τασσόμαστε με χαρά ή λύπη το μέρος ενός απ’ αυτούς αν και γνωρίζουμε καλά ότι κανείς τους δεν είναι με το μέρος μας και τα κλεμμένα δεν γυρίζουν πίσω.

Στις εκλογές μας ζητούν να τους ψηφίσουμε και το κάνουμε με την καρδιά μας ή με το ζόρι.

Κάθε νύχτα οι προπαγανδιστές τους μας διατάσσουν και παλουκωνόμαστε στους καναπέδες μας παρακολουθώντας τι είπαν τις προηγούμενες ημέρες και το κάνουμε ευχαρίστως ή κατά λάθος.

Κι αυτοί τι μας δίνουν γι’ αντάλλαγμα;

Επιτέλους, είπαν, δόθηκε στους εμπλεκόμενους και ουσιαστικά (με το γνωστό τρόπο) στη δημοσιότητα το μέχρι στιγμής υλικό της δικογραφίας της υπόθεσης «Ζαχό». Πολύ ωραία! Κι εμείς τι μάθαμε; Πως γνωρίζαμε ήδη περισσότερα, πάλι απ’ τους ίδιους, πριν τη δημοσιοποίηση.

Ένα dvd με το Ζαχό ζητήσαμε οι φτωχοί να δούμε, αυτοί για να μας αποφύγουν μας τάξανε dvd με παπάδες και τελικά τι είδαμε; Ούτε καν τα μούτρα μας να έχουμε να λέμε στη γειτονιά και στη δουλειά τι σπουδαίοι είμαστε που μας έδειξε η τηλεόραση.

Πλακωνόμαστε να βγάλουμε έναν άφωνο να διαγωνιστεί τραγουδώντας κάτι που δεν αρέσει σε κανέναν μας. Πλακωνόμαστε για το ποια εφημερίδα είναι καλύτερη, αλλά καμία δεν διαβάζουμε. Και το γυρνάμε στη μπάλα.

Μαθαίνουμε πρώτοι, μαζί με άλλα 11 εκατομμύρια κατοίκων, ποιον παίκτη «αγόρασαν», τους παρακολουθούμε, από ανάγκη ή από συνήθεια, να παίζουνε μπάλα γνωρίζοντας καλά πως δεν πρόκειται να πάρουμε εμείς κανένα πριμ νίκης.

Μόνος ευτυχής ο Γιάννης που γλεντάει το πριμ του: πρόλαβε να ταχθεί πριν τον αγώνα με τον μετέπειτα νικητή.

Εγώ απλώς μουρμουράω την ώρα που κλωτσάω ένα άδειο κουτί μπίρας βγαίνοντας απ’ το σπίτι μου για να μη δω άλλα: «Άλλο μαμάκιας άλλο μαμάκας. Η μαμακία όμως ίδια, απ' όπου κι αν κλωτσάμε.»