ΗΣΥΧΟ-ΗΣΥΧΟ ΤΟ ΠΟΤΑΜΑΚΙ...

«Κι εγώ; Ο γεννημένος στο μάγουλο του πελάγου, ο τυφλός και ανήξερος θεατής της πανδαισίας των ήχων, των χρωμάτων, των λέξεων, αρχίζω να ζωγραφίζω το σχήμα μου, να παίρνω τη μορφή μου, να βρίσκω τη ρίζα μου, να αρθρώνω τον λόγο μου. Είναι το πρώτο της ψυχής μου άγγιγμα, η πρώτη χαρακιά του νου κάπου στα 1958…»

Η επιστροφή μας στο πράσινο τοπίο της πόλης μού δημιούργησε μια αίσθηση ασήκωτου βάρους. Κρατώντας στους ώμους μου το σχήμα της, στο λεωφορείο, στο σταθμό, στο απόγευμα της πόλης, πλάι στους φοίνικες, στις αγγελικές και στη γαληνεμένη θάλασσα, τούτη η μέρα άφησε βαθιά μου χαρακιά, ένα φυλλαράκι δυόσμο, το Δυοσμαρί. Έρωτας! Πώς να ταιριάξεις, αλήθεια, στην "αρετή του ανικανοποίητου" τον "πλούτο του αρκετού";