Ο Γιάννης, παιδί φτωχής οικογενείας κλέβει ένα αυτοκίνητο.
Ο Νίκος, παιδί καλλιτεχνικής οικογενείας κλέβει μια ιδέα.
Ο Αντρέας, παιδί διαλυμένης οικογενείας, κλέβει την ώρα πολλών μεσημεριανών τηλεθεατών μπας και κλάψει κανείς με την αγαμία του.
Ο Γιώργος, παιδί κεντρώας οικογενείας, όπου φυσά ο άνεμος, σκέφτεται την πρόταση για τα στρέμματα που του δανείζουν στην Πάρνηθα για να τους τα πουλήσει.
Ο Κώστας, παιδί ιστορικής οικογενείας, ψάχνει τι χρώμα θα βάψει τον Οκτώβριο το γραφείο του στο Μέγαρο Μαξίμου.
Ο Θανάσης, παιδί αριστερής οικογενείας, σκέφτεται πόσες επιρροές έπεισε ότι το κόμμα παλεύει και για τα καμένα.
Ο Δημήτρης, παιδί πλούσιας οικογενείας, δε σκέφτεται τίποτα που να θυμάται δέκα δευτερόλεπτα μετά, ώστε αυτό να φτάσει και σε μας.
Ο Βύρωνας, μονίμως παιδί ελληνικής οικογενείας, ξαναβλέπει στο dvd την ταινία: «Η ελεεινή σύναξις των αγροφυλάκων», όπου πρωταγωνιστούσε στην Άμφισσα και φτιάχνει ξανά μηχανικά το μαλλί του.
ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΓΚΟΜΕΝΑ ΤΗΝ ΑΔΙΚΟΧΑΜΕΝΗ ΠΑΡΝΗΘΑ ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΠΙΑ
Ο Κανένας, παιδί κάθε τηλεοπτικής οικογενείας δεν σκέφτεται την Πάρνηθα μπροστά στη Μενεγάκη. Ούτε πίσω της.
Ο Τίποτας, παιδί κάθε πετυχημένης οικογενείας, σκέφτεται ότι δεν πρέπει να είμαστε υπερβολικοί, δεν χάθηκε κι ο κόσμος μαζί με την Πάρνηθα. Σκέφτεται το νέο τραπεζικό προϊόν που θα πάρει για να μη δουλεύει.
Ο Καραϊσκάκης, ο Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης, Ο Βελουχιώτης, ο Μπελογιάννης, ο Σωτήρης Πέτρουλας, ο Διομήδης Κομνηνός του Πολυτεχνείου, των καταλήψεων και τ’ άλλα παιδιά, παρέα με το Λουκιανό, σ’ ένα βαθύ μπουντρούμι, μ’ ένα μπουκάλι ρούμι, τραγουδάνε πως φταίει ο χοντρός, φταίει ο λιγνός, αλλά για ποιαν αριστερά.
Κι εγώ που μετά την Πάρνηθα αισθάνομαι ότι έχω σκοτώσει ήδη τα παιδιά που δεν έκανα ακόμα, αποπειράθηκα γι’ άλλη μια φορά ν’ αυτοκτονήσω, αφού σιγουρεύτηκα ότι πάλι θ’ αποτύχω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου