ΕΜΕΙΣ ΦΤΑΙΜΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΨΙΜΟ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ;

Οι θεωρίες που χρησιμοποιούσαν οι κατά καιρούς κυβερνώντες μας είναι πολλές. Θα θυμίσουμε μερικά παραδείγματα, έτσι, για τη χαρά του παιδιού.

Κυρίαρχη στη δεκαετία του ’70 ήταν η κουτοπονηριά ότι για τις καταστροφές φταίμε εμείς που πετάμε το τσιγάρο μας αναμμένο στο δάσος. Απορρίφθηκε σχετικά σύντομα διότι πρώτον, αν θέλουμε να πετάξουμε το τσιγάρο που καπνίσαμε, δεν τρέχουμε στο κοντινότερο δάσος. Συνήθως το πετάμε στο δρόμο ή το πεζοδρόμιο κι από κει η γόπα μόνη της δεν έχει κουράγιο να πάρει την ανηφόρα για βγει στα βουνά και να κάψει δάση. Άσε που ένα αποτσίγαρο αν το πετάξουμε και σε κουβά με βενζίνη, το πολύ-πολύ να σβήσει. Δεν είναι τυχαίο που στις αμερικάνικες ταινίες οι εμπρηστές βενζινάδικων και αυτοκινήτων δουλεύουν με αναπτήρα.

-Ασυνείδητε, όταν πετάς το τσιγάρο σου έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου στην Εθνική Οδό;

-Μεγάλε, ευχαριστώ. Αφού οι εστίες της φωτιάς αποδεικνύεται ότι βρίσκονται σχεδόν πάντα βαθιά στο δάσος κι όχι έξω-έξω, είναι σα να μου λες ότι έχω πολύ γερό χέρι.

Τέλειωσε η δεκαετία εκείνη και ξεκίνησαν οι πιο «έξυπνες» θεωρίες, όπως η αστρολογική με το μπουκάλι: «Πετώντας ένα μπουκάλι στο δάσος, το γυαλί του θα λειτουργήσει ως μεγεθυντικός φακός, θα απέχει από το έδαφος ακριβώς όσο είναι το μήκος εστίασης, έτσι, θα καεί το δάσος». Το ξεπεράσαμε κι αυτό, αν και μας έπεσε λίγο βαρύ στο στομάχι, αφού ελάχιστη γνώση πιθανοτήτων να ξέρει κάποιος καταλαβαίνει ότι χρειάζονται εκατομμύρια μπουκάλια να πέσουν μέσα σε δάση ώστε τελικά ένα μετά από 100 χρόνια να γίνει μεγεθυντικός φακός, τέτοιος... κ.λ/π.

Σιγά-σιγά ξεκίνησε και η αμπελοφιλοσοφία ότι το πευκοδάσος έχει μανία αυτοκαταστροφής και αυτοπυρπολείται σαν Κούρδος στο Σύνταγμα. (Πιθανότητα, επίσης μηδαμινή)

Κάποιοι ξεχνούσαν να δημοσιεύσουν ότι για το ’90% των μικρών πυρκαγιών στην ύπαιθρο χώρα φταίει η αμέλεια της ΔΕΗ να μην ακουμπούν τα καλώδια μεταφοράς ρεύματος σε κλαδιά δέντρων. Θυμίζουμε, γενικά οι εκδότες δεν πήγαιναν κόντρα στη ΔΕΗ. (Π.χ. Οι θανατηφόρες κολώνες που ακόμα είναι φυτεμένες σε απόσταση εκατοστών από το οδόστρωμα λεωφόρων ταχείας κυκλοφορίας)

Ακούσαμε ότι για την καταστροφή των δασών φταίμε εμείς που αγοράζουμε οικόπεδα στα καμμένα.

Σε κανέναν δε θα φανεί παράξενο ν' ακούσει αύριο ότι για την εξαφάνιση των δασικών εκτάσεων φταίνε όσοι πηγαίνουν και ψήνουν λουκάνικα στα βουνά.

Κάποιοι, ακόμα και σήμερα, «ξεχνούν» να δημοσιεύσουν ότι τα δάση χρειάζονται κυρίως νομική προστασία και τα υπόλοιπα είναι κολοκύθια τούμπανα.

Όποιος θέλει να κρύψει ενόχους θα τα ρίξει όλα τα κρίματα στην άμορφη μάζα, επειδή στα πολυσύχναστα μέρη δεν τραβάς την προσοχή.