ΜΠΑΜΠΑ, ΤΟ ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ ΖΕΙ

Από το ραδιόφωνο ακουγόταν: «Ο Υπουργός Πολιτισμού με χθεσινή ανακοίνωσή του αναγορεύει το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης σε σημαντική προσπάθεια αναβίωσης του «έντεχνου» τραγουδιού. Προτείνει εναλλακτικό τίτλο: Η επιστροφή των ζόμπι».

-Μπαμπά, υπάρχουν και «έντεχνα» σκυλάδικα;
-Όχι παιδί μου. Παρεξήγηση! Ποιος τα λέει αυτά;

Απλώς ακούγονται κάποια ακαταλαβίστικα τραγούδια, με μουσική που δεν ολοκληρώθηκε ακόμα και οι δημιουργοί τους τα μουρμουράνε για να μην τα ξεχάσουν οδεύοντας προς το στούντιο.

Ίσως η παρεξήγηση ξεκινά επειδή κατά λάθος τα «ντέμο» αυτά τα μεταδίδει κάθε μέρα ο «Μελωδία». Μπορεί να είναι μισερά ακόμα, αποτελούν όμως πολιτιστική μας κληρονομιά. Πώς είναι τα αρχαία! Με σπασμένα χέρια-πόδια και αποκεφαλισμένα τα αγάλματα, μισογκρεμισμένοι οι ναοί... Έτσι είναι και μερικά έντεχνα τραγούδια.

Όπως μάλιστα τ’ αρχαία ευρήματα ήταν θαμμένα, έτσι και ο αυριανός μελετητής του ελληνικού τραγουδιού θα βρει πολλά έντεχνα σε κάλαθους της κοινωνικής μνήμης μας. Σκάβε τώρα.

Η βιομηχανία ελληνικού τραγουδιού πέθανε. Και δεν φταίνε γι’ αυτό οι μαύροι με τα «πειρατικά» cd. Όποιος αγοράζει από αυτούς κάτι, σίγουρα δεν θα πήγαινε σε δισκάδικο να το προμηθευτεί, γιατί δεν αξίζει τα λεφτά του και τον κόπο να τρέχει.

Η πτωχή αλήθεια είναι ότι και στην περίοδο ακμής τους ποτέ τα ελληνικά τραγούδια δεν πούλαγαν όσα ανακοινώνονταν από τις δισκογραφικές εταιρείες.

Απλώς οι πονηροί Έλληνες παραγωγοί έκλεβαν πωλήσεις από τα ξένα, για να δίνουν λιγότερα ποσοστά στις μητρικές εταιρείες του εξωτερικού.

Γι’ αυτό μόλις οι ξένοι το πήραν είδηση, άρχισαν να ξηλώνουν το ένα μετά το άλλο τα ελληνικά τμήματά τους.

Το ελληνικό ρεπερτόριο ήταν πάντα ελάχιστα κερδοφόρο και πιο συχνά ζημιογόνο. Η αιτία; Δεν πουλάει στο εξωτερικό με πενιχρή εξαίρεση κάποιους από τους ομογενείς μας. (Μην ξεχνάμε: όσοι Έλληνες και Ελληνοκύπριοι τραγουδιστές έκαναν διεθνή καριέρα, δεν την έκαναν με ελληνικά τραγούδια)

Υπερεκτίμηση του κώλου