ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ ΕΙΣΑΙ ΣΤΡΕΙΤ

Η μουσική disco ξεκίνησε σαν τρόπος έκφρασης των gayδων στις ΗΠΑ και κατέληξε σε είδος μουσικής για όλους, χωρίς διακρίσεις.

Το φεστιβάλ τραγουδιού της Γιουροβίζιον είναι το άκρως αντίθετο: ξεκίνησε ως προσπάθεια για τη δημιουργία μουσικού είδους πολιτιστικής προσέγγισης των λαών της (Δυτικής) Ευρώπης και κατέληξε τόπος (τρόπος) έκφρασης των gayδων.

Οι στρέιτ δικαιούνται που είναι διαφορετικοί; Πώς μπορούν να εκφραστούν χωρίς διακρίσεις σε βάρος τους; Γιατί αυτοί φτιάχνουν τόπους ελεύθερους για όλους, ενώ οι gay με την πρώτη ευκαιρία αποκλείουν όλους τους άλλους;

Γιατί υποχρεούμαι ηθικά να υποστηρίζω τους ομοφυλόφιλους; Αφού δεν είναι άτομα με ειδικές ανάγκες, ίσα-ίσα έχουν ειδικά δικαιώματα που δεν τα διαθέτουν άλλοι. Η μεταξύ τους αλληλοϋποστήριξη είναι αρκετή, περιττή και τόπος αναξιοκρατίας. Μέχρι πότε θα την ενισχύουμε και για ποιο λόγο;

ΓΙΑΓΙΑ του ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ: «Αχ, ο φουκαριάρης ο εγγονός μου βγήκε στρέιτ. Αυτό μπορούσε να συμβεί στον καθένα, αλλά γιατί να τύχει σε δικό μου εγγόνι, Παναγία μου;»