Άκου, ρε φίλε

Άκου τι έπαθα, φίλε μου. Μια μέρα, έστειλα στο αίσθημα,
τη Χαλίτσα, λουλούδια και ξέρεις τι έπαθα;
Το πήρε, είπε, για εχθρική πράξη. Γιατί;
Λουλουδάκια ήτανε, δεν ήτανε τέρατα.

Κατάλαβες; Μου ’γινε κι η Πασχαλίτσα
–το πλήρες όνομα της Χαλίτσας-
φεμινίστρια.

Μου δήλωσε πως τα νύχια της θα της τα βάφουν από δω και μπρος άντρες.
Να το δω, Θε’ μου και να μην το πιστέψω!

Της κόλλησε και το οικολογιλίκι.
Μην αγοράζω, είπε, παπούτσια
από δέρμα κροκόδειλου, γιατί η φύση εκδικείται.

Μου είπε και να μην ξαναφάω αρνί με κουνουπίδι,
γιατί είναι το ίδιο πράγμα.

Και να πάψω να κοκορεύομαι πως τα λαχανικά
κάνουν καλό στην υγεία. Ναι;

Να κόψω, αγάπη μου και τα βατραχοπόδαρα
που έχουν βιταμίνη Σε, πιο πολλή
και από το πορτοκάλι; Γιατί παρακαλώ;

Μου ’κοψε και τις φράουλες.
Ισχυρίζεται ότι είναι πολύ μεταλλαγμένες.
«Μα, εμείς τις τρώμε», της είπα, «Όχι αυτές!» Δε μπορούν.

Σε λίγο θα μου πει πως και οι μπανάνες είναι επικίνδυνες.

Τη βαρέθηκα. «Φίλα το βάτραχό σου, μωρή» της είπα.
Και τι απάντησε; «Τον πρίγκιπα Θάνατο;» Πώς της ήρθε αυτό;

Και το άλλο πώς της ήρθε;
«Ανεβαίνει διεθνώς η τιμή του αργού γάλακτος».

Και το τελευταίο: «Κατάφερε η επιστήμη να δώσει
στις σφήκες κινητό κεντρί.»
Δεν άντεξα άλλο: «Σιγά μην τους έδωσε και σπαθί!...»
«Αυτό ακριβώς», μου απαντάει. Σφήκα σπαθάτη.
Τότε τα είδα όλα.

Μετά μάζεψε τα πράματά της. «Από χέσιμο θα πας»,
μου βρόντηξε τη φωνή της και την πόρτα μου.
Έφυγε. Τι εννοούσε, δε μ’ ενδιαφέρει.