Ο 12ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΑΓΑΘΟΥ ΛΑΜΟΓΙΟΥ

Αναρτήθηκε 18/4/2007

-Χθες το βράδυ κοιμήθηκα μόνο τρεις ώρες, πάνω στη σκέψη ότι κάθε μήνα δουλεύω όλο και περισσότερο κι όλο λιγότερα λεφτά μου μένουνε στην τσέπη. Ξαφνικά, κοντά χαράματα, ήρθε στ' όνειρό μου ένα καλοντυμένο στα πολύχρωμα μεταξωτά λαμόγιο και μου ξομολογήθηκε. Μετά, έφτασε ο αναμενόμενος εφιάλτης που με ξύπνησε κάθιδρο: είδα ότι συμφωνώ με το δωδεκάλογο του λαμόγιου:

-Δικέ μου, πρέπει να χαίρεσαι που σήμερα στην Ελλάδα, για τη μιζέρια σου, βασιλεύει επιτέλους σύμπνοια απόψεων.

1) Το ΠΑΣΟΚ λέει ότι δε θα ’ρθει τίποτα καλύτερο στη ζωή σου αν πρώτα δεν βγουν εκείνοι ξανά στην κυβέρνηση.

2) Tότε θα συμφωνεί και η ΝΔ, ότι πρέπει να βγουν εκείνοι. Σήμερα, μάλιστα, οι υπουργοί της ξηγιούνται στα ίσα ότι δεν μπορούν να καλυτερέψουν τη ζωή σου, επειδή το ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια στην εξουσία τα έχει κάνει όλα χάλια.

3) Και το ΚΚΕ εγκρίνει κι επαυξάνει: «Με καπιταλισμό», λένε οι σύντροφοι, «κλάψ’ τα Χαράλαμπε! Δε θα δεις ποτέ άσπρη μέρα, γιατί η πλουτοκρατία είναι πανίσχυρη και κανονίζει τα πάντα υπέρ της».

4) Από κοντά και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ: «Ξέρουμε πώς θα βγει η χώρα μας απ’ την κρίση, αλλά δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα πώς να σου το πούμε.»

5) Σε μια άκρη ο Καρατζαφέρης σπάει το κεφάλι του και ισχυρίζεται ότι τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα: «Να φύγουν πρώτα οι μετανάστες και οι Αμερικάνοι, ας αλλάξουν και τα βιβλία ιστορίας και βλέπουμε».

6) Οι μικρότεροι, αριστεροί και δεξιοί λένε ότι με τους μεγάλους δε γίνεται τίποτα καλό. «Κάνε εμάς μεγάλους και θα δεις».

7) Από το εξωτερικό ο τέως Βασιλεύς ΝτεΓκρέτσιας, που νοιάζεται για τον ελληνικό λαουτζίκο τι να πει, που κάθε μέρα εκλιπαρεί: «Thelo ena spitaki.»

8) Οι άγιοι πατέρες ημών διατείνονται: «Τη Δευτέρα Παρουσία θα σωθείτε όλοι μαζί. Εσύ, μόνος σου, μόνο μετά το θάνατό σου θα ευτυχήσεις, αν, φυσικά, καταφέρεις να πας στον Παράδεισο.»

9) Οι πνευματικοί μας ηγέτες δε λένε τίποτα γιατί σκέφτονται ότι ζουν με κρατικά χρήματα.

10) Το ελληνικό τραγούδι δε σε συντροφεύει στον πόνο σου. Ό,τι και να το ρωτήσεις για την τσέπη σου, δίνει τη μονότονη απάντηση: «Χωρίζω και κλαίω».

11) Ο ελληνικός κινηματογράφος σού προβάλλει το δικό του βάσανο κοιτώντας τις επιχορηγήσεις του ΕΚΚ: «Προβληματίζομαι και κλαίω».

12) Απάντηση στο ερώτημα πώς θα καλυτερέψει η ζωή σου δε μπορεί να δώσει ούτε το ελληνικό θέατρο: «Εμείς βρισκόμαστε ακόμα στο τέλος του εμφυλίου. Για την ώρα μην περιμένεις πολλά.»

Όλοι μου έλεγαν από τα ΜΜΕ ότι δεν πρόκειται ποτέ ν’ αλλάξει η ζωή μου. Τι να κάνω λοιπόν; Είπα κι εγώ το μεγάλο «ΝΑΙ» και βούτηξα στην πρώτη κομπίνα που βρήκα μπροστά μου, για να δω κι εγώ κάνα φράγκο να λιγδώσω τ’ άντερό μου. Δεν υπάρχει άλλη λύση.

"Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, είμαι λαμόγιο."