Πώς σκουπίζεται ο Γιαπωνέζος;

Εκεί που καθόμουνα χαλαρά, μάγκα μου, χθες στο αναγνωστήριο

με τη φραπεδιά μου παρά πόδας και το cd τέντα πάνω στο πλυντήριο…

Λίγο προτού τραβήξω στα άκρα το καζανάκι, ρε παιδί μου,

εκεί απά στη σφίξη είχα το ανάγνωσμα ανά χείρας.

Το Εσπρέσσο το εφημεριδάκι και με διαφώτισε για πολλά.

Γύρισα στη σελίδα 23 και είδα το φως. Η ποίηση, έγραφε,

μειώνει κατά 20% την κατανάλωση χαρτιού υγείας.

Το λένε Γιαπωνέζοι μελετητές, έγραφε. Όποιος διαβάζει ποίματα

την ώρα που βρίσκεται στο αναγνωστήριο την τουαλέτα,

δε χαλάει πολύ χαρτί από το ρολό.

Στην αρχή ζορίστηκα, μάγκα μου.

Όχι μόνο γιατί δεν είχα φάει πολλά ζαρζβάτια να μαλακώσω την εξάτμιση,

αλλά ζορίστηκα και από το νόημα του αναγνώσματος.

Δηλαδή ο Γιαπωνέζος διαβάζει ποίηση στη χέστρα και δεν του αρέσει;

Μετά σκίζει μια – δυο σελίδες και σκουπίζεται μ’ αυτές;

Ή μήπως η ποίηση φέρνει στο Γιαπωνέζο κωλόσφιξη;

Τότε να το αποφεύγω, είπα, γιατί άμα διαβάσω τίποτα Καριωτάκη

που ’ναι λυπησιάρης, πάνω στο σφίξιμο όχι μόνο δε θα βγαίνει τίποτα,

αλλά θα μου τρέχουνε και δάκρυα. Άσε που άμα κατεβάσω κάνα Εμπειρίκο

απά στη λεκάνη θα χρειάζομαι μετά κλύσμα για την απόφραξη.

Κι όσο να ’ναι, το αντριλίκι μου δεν τα σηκώνει κάτι τέτοια.

Μην πάω από χέσιμο!

Μάλλον αλλού το παγαίνανε οι Γιαπωνέζοι. Άμα διαβάζεις ποίηση

στην τουαλέτα,την ώρα της αυτοσυγκέντρωσης, λες, τι σκατά διαβάζω τώρα;

Κι απά στο σκούπισμα βλέπεις τι αφήνεις στο χαρτί υγείας και λες,

"Μεγάλε ζωγράφισα, κέντησα, έγραψα ποίηση"!

Και δε σου κάνει καρδιά να το πετάξεις το χαρτί.

Το διπλώνεις και το ξαναχρησιμοποιείς απ' την ανάποδη.

Έτσι ’ναι τα πράματα, δικέ μου!