Μαυρίζει ο Υμηττός την Ηλιούπολη

Μπράβο στον ΣΠΑΥ, στον Σύνδεσμο Προστασίας και Ανάπτυξης Υμηττού, που έβαζε παγκάκια στον Υμηττό. Μπράβο του που μάζευε και κάποια ξερά χόρτα από κοντά στους δασικούς δρόμους και από πουθενά αλλού. Μπράβο που διαχειριζόταν κάποια κονδύλια. Δεν έκανε όμως ποτέ τον κόπο να μας πει ότι ο Υμηττός ήταν ιερό βουνό της αρχαίας Αττικής και δεν έκαναν για την προστασία του κάτι για το μοναδικό που έπρεπε ώστε αν έπιανε φωτιά κάπου να μην τη φέρει ο άνεμος παντού. Τα λένε και ζώνες αυτά, αλλά δε βαριέσαι.

Άλλος μας τη ΣΠΑΥ άλλος το ΣΚΑΪ. Χαιρετισμούς στο ΜΜΕ που από φιλανθρωπία έκανε παράνομες δενδροφυτεύσεις «αναδασώσεις» δημοσιότητας, αλλά καμία έρευνα για αν πραγματικά προστατεύεται ο Υμηττός ή παραμένει εύκολο θύμα, όπως αποδείχτηκε ότι είναι.
Τα δάση, οι δασικές, οι δασώσεις εκτάσεις, η δημόσια περιουσία, όλα προστατεύονται μόνο νομικά. Κανείς άλλος τρόπος δεν αντέχει στο χρόνο. Όσο υπάρχει μία ελπίδα ότι θα γίνει κάτι οικόπεδο θα καεί.

Γλύτωσαν μόνο δέντρα κοντά στους ναούς του Προφήτη Ηλία και των Αγίων Αναργύρων, γιατί δεν είναι στο δρόμο του "στρατηγού ανέμου" ατάλαντων προστατών. Θυμήθηκα κάπου στο 1979 σε μια σχολική εκδρομή μας που βρήκαμε έναν απαγχονισμένο έναν ταξιτζή. Το δέντρο του γι’ άλλη μια φορά σώθηκε και μας θυμίζει πόσο λίγη είναι η ζωή όταν τελειώνει.

Μια παλιότερη μέρα περπατούσα στη διαδρομή προς τη σπηλιά και με νίκησε μια ελιά που είχε φυτρώσει ακριβώς στη μέσητ ου δρόμου. Μ’ εκανε να σταματήσω έκπληκτος και να τη θαυμάσω. Την ξανάδα, αυτή γλύτωσε, αλλά με τόση στάχτη και κάρβουνα γύρω μου φάνηκε τόσο μεγάλη μπροστά μου και τόσο μικρή στο βουνό.

Δε φαντάστηκα ποτέ τόσες χελώνες στον Υμηττό. Δεν ήθελα οι περισσότερες που είναι να είναι νεκρές δίπλα σε δεξαμενές νερού που γνώριζαν αλλά δεν τις έσωσαν. Ποτέ μου δεν είδα καμένη χελώνα, αλλά δεν ήταν κι ανάγκη να το δω.

Κάποιες πέρδικες τη γλύτωσαν. Δε θα τις κλάψει κανείς όμως αύριο που θα πεθάνουν από πείνα ή θα εξολοθρευτούν κατεβαίνοντας στην πόλη.

Οι μέλισσες δεν θα ξανάρθουν ποτέ.

Εδώ γεννήθηκα κι όταν είδα τόσο καμένα τα πάντα γύρω μου αισθάνθηκα ότι μεγάλωσα πολύ. Και απότομα.

Και η τραγική ειρωνεία το νερό που έσταζε από την καμένη δεξαμενή.

Τέτοιες στιγμές σκέφτομαι ένα τραγούδι και για τον δικό μου πατέρα.