►Τα λεφτά μας τα τρώμε εμείς, φεύγουν, πετάνε, γίνονται καπνός, χάνονται… Όχι όμως από παρέμβαση τρίτων, αλλά από εμάς ή και μόνα τους, όταν ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε την ανευθυνότητά μας. Οι γείτονες και οι συγγενείς βέβαια ξέρουν και τα λένε: «Έφαγε τα λεφτά του στον Ιππόδρομο», «…στα χαρτιά», «στο καζίνο»… Τα έφαγε όμως, δεν του τα φάγανε. ‘Όχι δα!....
Κάτω από ομαλές συνθήκες το όποιο εισόδημά μας πηγαίνει στους φόρους; Πηγαίνει στα φροντιστήρια; Φτάνει και δε φτάνει; Το ξοδεύουμε; Φεύγει στα σούπερ-μάρκετ;
►Πάντα, λεκτικά, τα οικονομικά μας εξαρτώνται -νομίζουμε- από εμάς ή από το ίδιο το χρήμα, λες και παίρνει και πρωτοβουλίες ερήμην μας.
Υπάρχει μία και μόνο μία περίπτωση που δεν έχουμε τον έλεγχο ούτε εμείς ούτε τα λεφτά: «Θα στα φάνε οι γιατροί.»
►Σε αυτή την περίπτωση ούτε φεύγουν, ούτε πηγαίνουν στους γιατρούς, ούτε τα ξοδεύουμε ή τα τρώμε εκεί, δεν είναι και διασκέδαση. Μας τα τρώνε αυτοί. Και κανείς άλλος δε μας τρώει λεφτά. Δε λέμε, «του τα φάγαν οι γυναίκες», αλλά «τα ’φαγε στις γυναίκες», όπως παραπάνω στον ιππόδρομο, στα χαρτιά, στο καζίνο, παντού όπου απλώς μας κοιτάνε να τα τρώμε, λες και δεν τα παίρνουν. Έτσι είναι η γλώσσα μας όμως. Μας σέβεται.
Μόνος αντίπαλος των γιατρών η κρίση. Ή όχι; Αλήθεια, λέμε «Μου τα έφαγε η κρίση»; Δύσκολο φαίνεται, γιατί η κρίση δεν τρώει μόνο τα λεφτά μας, αλλά κι εμάς που τα είχαμε. «Μας έφαγε η κρίση», λέμε. Ολόκληρους. Ότι μας έφαγε και τα λεφτά είναι ασήμαντο ή παραλείπεται ως ευκόλως εννοούμενο ή δεν το λέει κανείς μας γιατί νομίζουμε ότι το κρύβουμε ή απλώς είναι κοινό μυστικό, οπότε ας μη μιλάμε τώρα γι’ αυτό.
►Η γλώσσα μας είναι πλούσια και στις οικονομικές της προεκτάσεις, δηλαδή στις σχετικές συζυγικές συζητήσεις:
-Να στα φάνε οι γιατροί, ρε.
-Να στα φάνε τα μνημόνια, μωρή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου