Αυτά δεν έχουν σημασία πια. Έρως απλήρωτε μάχαν.
Τι να της πω που άργησα; Την αλήθεια δεν την πιστεύει κανείς πια.
Από τότε που πήγε Μόσχα ο Τσίπρας γίναμε Σοβιετία και πλάκωσε το κρύο. Βρισκόμουν στη μέση του δρόμου, το είχα δαγκώσει για καλά και η γκόμενα μου τηλεφώνησε ότι θα καθυστερήσει μισή ώρα, δηλαδή μία και βάλε. Επειδή δεν ήθελα να μην είμαι άνθρωπος και να είμαι χιονάνθρωπος, τι να κάνω, είδα μια ανοιχτή πόρτα απέναντί μου, την πέρασα και μπήκα.
Κάτι σαν αίθουσα συλλόγου ήταν. Σε μια γωνιά είδα κάτι παλικάρια αμύθητης ηλικίας να μιλούν συνωμοτικά με σκυφτό το κεφάλι μη διαβάσουν τα χείλη τους υπό το φως αντάρτικων ήχων στα μεγάφωνα και μπήκα. Μάλλον ήταν σύσκεψη μελών και φίλων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ, όπως με ενημέρωσε χαρτί πεταμένο ή ξεχασμένο στο πάτωμα. Ευτυχώς δε με πρόσεξαν, έτσι βρήκα ευκαιρία και παλουκώθηκα σε μια καρέκλα να μην πραβάω την προσοχή τους.
Βγήκε από τα τάρταρα της σιωπής ένα μουστακαλής: «Σύντροφοι, όλες οι κεντρικές επιτροπές μας αποφάσισαν ομόφωνα ότι η επανάσταση είναι κοντά. Αρκεί βέβαια στις επόμενες εκλογές να περάσουμε τον Λεβέντη, τον Γκλέτσο, τον Καρατζαφέρη και τον Κουβέλη, τα όργανα της αντίστασης που τροφοδοτούνται από μυστικά ιερατεία του καπιταλισμού τα οποία έβαλαν μυστικές CIA, ΕΥΠ, Μοσάντ, ΜΙ6, 007 και άλλες που δεν ξέρω αυτή στιγμή, γι’ αυτό είναι μυστικές, πιο μυστικές θα έλεγα, που είχα μείνει; Παγκράτι; …α ναι, τις έβαλαν να μειώσουν το ποσοστό μας στις αστικές εκλογές».
Τι να γίνει, σκέφτηκα, όλο και κάποιοι θα τους ρίξουν μια ψήφο, αλλά δε θα περάσουν το 1,5% να παίρνουν κι επιδότηση. Μέχρι τότε όμως… Όπως έγραψε ο Καββαδίας, «Εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε δανείζει».
Τότε θυμήθηκα πετάχτηκα όρθιος και μετά πετάχτηκα Χολαργό στη δική μου μάνα, γιατί δεν είχα φράγκο στην τσέπη ούτε πουθενά αλλού, ούτε φράγκο, ούτε μάρκο, τίποτα. Δεν ψάχνω ακόμα δικαιολογία γιατί θα μπαγιατέψει. Ελπίζω βάσιμα ότι θα βρω μια έτοιμη και θα την πετάξω στα μούτρα της γκόμενας που θα έχω στήσει, γιατί άντρας είμαι, αυτό έχω, αυτό κάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου