Ο Ρωμανός καταδικάστηκε για ληστεία και του αφαιρείται το δικαίωμα να σπουδάζει. Ο άλλος όπως τελεσίδικα λένε τα δικαστήρια, αλλά συνομολογεί και ο ίδιος, έκοψε τη γυναίκα του κομματάκια και την πέταξε στα σκουπίδια. Τον πιάσανε, δεν έλαβαν υπόψιν τους ότι η κακομοίρα πιθανότατα απλώς πνίγηκε από σεξουαλικό ατύχημα, ο άνθρωπος δεν είναι δολοφόνος από καμία άποψη, απλώς κάποιος που πανικοβλήθηκε και έκανε ό,τι έκανε. Πολύ σωστά όμως του έδιναν άδειες και ο άνθρωπος τέλειωσε μια πανεπιστημιακή σχολή, εξέτισε την ποινή του και σήμερα είναι ελεύθερος και προσφέρει στην κοινωνία μεταξύ πολλών άλλων αλληλοεξαρτώμενων και επιστημονικές γνώσεις. Δεν έχει σημασία σε ποιον αναφερόμαστε, υπάρχουν και άλλοι που δεν έγιναν πρωταγωνιστές στα δελτία. Σημασία έχει ότι εκείνος δεν ήταν, άθελά του, φίλος του Γρηγορόπουλου και μάρτυρας της δολοφονίας του τη μέρα μάλιστα της δικής του γιορτής.
Σύμφωνα με το δίκαιο της χώρας μας, η πολιτεία, ως εκφραστής της κοινωνίας δεν τιμωρεί. Απλώς προστατεύει την κοινωνία από εγκλήματα στερώντας την ελευθερία από κάποιον που σύμφωνα με καταδικαστικές αποφάσεις τα διαπράξει. Το μετά όμως έχει να κάνει με την απόδοση όσων χρωστά στην κοινωνία, σε άλλες χώρες έχουμε υποχρεωτική κοινωνική προσφορά-εργασία, εδώ έχουμε μόνοι πρόστιμα, δηλαδή ο πλούσιος ό,τι θέλει κάνει, επειδή μπορεί να πληρώνει. Το δεύτερο που υποχρεούται πια να κάνει η κοινωνία απέναντι σε κάποιον αποδεδειγμένα δικαστικά εγκληματία είναι να τον σωφρονίσει.
Ο Αθανασίου δεν θα μείνει στην ιστορία ούτε ως δικαστής ούτε ως πολιτικός προϊστάμενος της Δικαιοσύνης. Θα μείνει ως κακός μαθητής. Έλεος! Ο Ρωμανός δεν είναι ο πρώτος. Αν ψάξει κάποιος στο Ριζοσπάστη του 1979 θα βρει ακόμα κι εμένα κάπως έτσι, ευτυχώς ή δυστυχώς μόνο υπό κρατική τηλεόραση και ραδιοφωνία.
Δυστυχώς ο Ρωμανός δεν θα είναι ούτε ο τελευταίος. Ας είναι τουλάχιστον ζωντανός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου