Να ’χες τηλέφωνο, Θεέ μου
(Στίχοι Γ. Νάκου σε μουσική Αντώνη Τσίχλα)
Να ’χες τηλέφωνο, Θεέ μου,
να ’ξερα και το νούμερό σου.
Θα σου ’λεγα τα βάσανά μου
μήπως κι αλλάξω το μυαλό σου.
Να ’χες τηλέφωνο, Θεέ μου,
ήθελα τόσα να σου ψάλλω.
Τις αδικίες που ’χεις κάνει
θα ένιωθες, δεν αμφιβάλλω.
Σ’ άλλους αγάπες έχεις δώσει
πλούτη, ευτυχία και χαρά,
σ’ άλλους τη φτώχεια και τον πόνο,
σ’ άλλους μονάχα συμφορά.
Να ’χες τηλέφωνο, Θεέ μου,
κι εγώ λεφτά για να πληρώσω.
Θα σου τηλεφωνούσα ώρες
μήπως λιγάκι ξαλαφρώσω.
Να ’χες τηλέφωνο, Θεέ μου,
δεν το ’χει ο κατάλογός μου.
Να ’ρθεις θα σε παρακαλούσα,
την απονιά να δεις του κόσμου.
Θυμηθήκαμε και το σουξέ της Γιαννακάρας. Προσέξτε, όσα χρόνια και να περάσουν η όμορφη είναι όσο όμορφη κι η ηλικία της.
Μην ξεχνιόμαστε
Τον Γασπάρ τον συνάντησα τελευταία φορά σε Πειραιώτικο μπαρ στο τείχος, 18/5 του 1998, Δευτέρα τη βγάζει το διαδίκτυο, όταν -άκου πράματα- έχασε εκτός έδρας στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός από την Βέροια και χρήστηκε πρωταθλητής. Αφηγηματικές απιθανότητες.
Το παιχνίδι ήταν να διεξαχθεί στο γήπεδο της τοπικής ομάδας, επειδή όμως ήταν το τελευταίο ο Ολυμπιακός πρότεινε να γίνει στο δικό του γήπεδο, κάτι που δέχτηκε η Βέροια, αφού δεν κινδύνευε με υποβιβασμό και τα (απείρως περισσότερα) εισιτήρια θα κόβονταν υπέρ της, αφού ήταν τυπικά γηπεδούχος.
Κι επειδή έχασα εκείνο το παιχνίδι που θα χαιρόμουν, ως παναθηναϊκάκιας, ας ρίξουμε μια ύστερη έστω ματιά.
Κάποια στιγμή μπήκαν στο μπαρ παιδιά, φίλαθλοι του Ολυμπιακού με κασκόλ κ.τ.λ. ήσυχοι άνθρωποι, χωρίς φασαρίες, βρισιές κι εξυπνάδες αλητείας εποχής.
Στα πλατό ήταν ο Φρογουδάκης, χαιρετισμούς και να του πείτε ότι χρόνια μετά, ως μουσικό επιμελητή του Άλφα προ ετών τον έψαχνε εναγωνίως ο Πάνος Κατσιμίχας που με πήρε άκρως τσατισμένος τηλέφωνο να μάθει τ’ όνομά του και να τον περάσει γενεές δεκατέσσερις. Αντιστάθηκα και δεν τον έδωσα.
Για αλλαγή, 10 χρόνια πριν, 1988 στα επικά χρόνια της ΚΝΕ είχε βγει αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου