Ποια διαπραγμάτευση;

Τίτλος που απορρίψαμε: «Ποια Ελένη;»
Κάποτε να σταματήσει το παραμύθι της διαπραγμάτευσης με Τόμσεν, Μαζούχ και Μορς. Οι άνθρωποι αυτοί υπάλληλοι είναι, εντολές εκτελούν, δεν έχουν καν δικαίωμα να διαπραγματεύονται. Ζητούν στοιχεία και μετά από συνεννόηση με τ’ αφεντικά τους, διατυπώνουν προτάσεις ως εντολές. Όχι δικές τους εντολές όμως, αλλά της τρόικας, δηλαδή του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Διαπραγμάτευση η κυβέρνηση δεν μπορεί και δεν κάνει για ψιλοπράγματα, όπως ποσοστά φορολογικών συντελεστών. Θα μπορούσε να κάνει διαπραγματεύσεις με την τρόικα σε  συναντήσεις με τους προϊστάμενους του ΔΝΤ ή σε συνόδους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συναντήσεις της Ευρωζώνης, συναντήσεις με Γερμανούς πολιτικούς προϊστάμενους. Με κανέναν άλλο δεν διαπραγματεύεται καμία κυβέρνηση. Η δική μας δεν το κάνει. Το παίζει ότι διαπραγματεύεται (κυρίως) με τον Τόμσεν. Κάθε φορά που δεν ξέρουν τι να κάνουν για να παρουσιάσουν έσοδα δηλαδή μείωση δαπανών και αύξηση φόρων –σε ύφεση δεν υπάρχουν άλλα έσοδα- όταν λοιπόν αναγκάζονται να πάρουν ένα σκληρό μέτρο το ρίχνουν στον Τόμσεν. Σα μικρά παιδιά φωνάζουν, «Αυτός μας είπε να το κάνουμε». Δεν ισχύει φυσικά κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα, αν ο Στουρνάρας, δηλαδή ο Σαμαράς, μείωνε τον ειδικό φόρο κατανάλωσης για το πετρέλαιο θέρμανσης θα έκοβαν την επόμενη δόση οι δανειστές; Όχι βέβαια! Θα το είχαν κάνει αυτό όταν η κυβέρνηση αποφάσισε μονομερώς τη θέσπιση επιδόματος πετρελαίου θέρμανσης κι ας διαφωνούσε δημοσία ο Τόμσεν.