Οκτώ ερωτήματα που κάνουν την κρίση ευχάριστη

1. Δεν έχω δουλειά, δεν έχω λεφτά και συνέχεια μου ζητάνε. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι πλούσιος ή μαλάκας;
2. Πού βρισκόμαστε; Στη λαχτάρα τι χρωστάμε ή στην απελπισία τι πληρώνουμε;
3. Ο Σαμαράς μαζί με τον Στουρνάρα είναι πιο άσχετοι οικονομικά απ’ όσο ο Σαμαράς μόνος του. Αυτό το λέω επειδή είμαι κακός ή λογικός;
4. Αν υπήρχε περίπτωση να μας βγάλει από την κρίση ο Σαμαράς με την πολιτική του δεν θα κρύβονταν όσοι μπορούν να πληρώσουν. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι απαισιόδοξος ή αισιόδοξος;
5. Δε με νοιάζει να ζω σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, εφόσον μπορώ να παραμείνω γυναίκα. Αυτό είπε κάποτε η Μέριλιν Μονρόε. Εμένα, δε με νοιάζει επειδή είμαι και παραμένω άντρας. Τελικά ποιοι νοιάζονται που ζουν σ’ έναν ανδροκρατούμενο κόσμο; Αυτοί που αλλάζουν φύλλο; Και ποιοι; Αυτοί που γίνονται γυναίκες ας παραμείνουν γυναίκες. Γι’ αυτές που γίνονται άντρες δεν τίθεται θέμα.
6. Η Ελλάδα προσφεύγοντας στο ΔΝΤ μπήκε σε τραίνο που  πηγαίνει προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που μας συμφέρει. Οι κυβερνήσεις μας μέχρι σήμερα για να διορθώσουν το λάθος τρέχουν στο διάδρομο του τραίνου προς το τελευταίο βαγόνι. Και να φτάσουμε όπου φτάσουμε θα έχουμε λεφτά; Για το εισιτήριο της επιστροφής; Κι άμα φτάσουμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε τι κάνουμε;
7. Δε με νοιάζει που διαλύουν την Παιδεία. Σήμερα μόνο η άγνοια είναι προϋπόθεση της ελπίδας. Με αυτή την παραδοχή περιμένω την επόμενη γενιά αισιόδοξη ή ηλίθια;
8. Ο Βενιζέλος νομίζει ότι είναι αυτοδημιούργητος άνθρωπος που λατρεύει το δημιουργό του. Αν δεν είναι αυτοδημιούργητος τι θα κάνει τον δημιουργό του;