ότι συνεχίζει τη «δουλειά» του γιατί του έγινε πια συνήθεια.
«Ο άνθρωπος, Μήτσο μου», μου εξήγησε,
«δεν θέλει τις αλλαγές. Είναι συντηρητικό ον,
απόδειξη, το ότι έχει συνήθειες.»
Αυτό ήταν. Με φώτισε ο Θεός ντυμένος ζητιάνος με πολυκατοικία
κι αποφάσισα να κόψω τις κακές συνήθειες.
(Όλες οι συνήθειες είναι κακές, αφού δηλώνουν συντηρητισμό)
Πώς έκοψα τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων:
Τα έγραφα σε βίντεο και τα έβλεπα καθημερινά στην ώρα τους,
αλλά με διαφορά φάσης τριών ημερών.
Τα σιχάθηκα μαζί με την αγαθοσύνη μου που τα πίστευα.
Πώς έκοψα τον καφέ:
Τον φραπέ τον έπινα από τη μύτη χωρίς νερό, με καλαμάκι.
Με πήρανε όλοι για κοκάκια, τον πέταξα στη λεκάνη της τουαλέτας,
τράβηξα το καζανάκι κι από τότε δεν τον ξαναείδα ποτέ μπροστά μου.
Για το ζεστό καφέ άναβα το πετρογκαζάκι
με χαρτονόμισμα κατόπιν σπίρτου.
Μια-δυο-τρεις μέρες, σιχάθηκα και τον καφέ
που μου θύμιζε πια τους λογαριασμούς
των πιστωτικών μου καρτών. (Αυτές τις έκοψα ψαλίδι)
ΠΟΝΗΡΟ ΤΑΒΑΝΙ ΑΠΟ ΚΑΠΝΙΣΤΗΡΙΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ
Πώς έκοψα το τσιγάρο:
Οργάνωνα παιχνίδια παρτίδες πόκα και για αντί για μάρκες
είχαμε από δυο πακέτα τσιγάρα, της προτίμησής του ο καθένας.
Ποντάριζα και πόναγε η ψυχή μου,
έχανα κι έκλαιγαν και τα παντζούρια,
κέρδιζα κι έβριζα την ατυχία μου γιατί μου μένανε
ένας σωρός κωλοτσίγαρα, ιδρωμένα, πεσμένα κάτω,
κάποια είχανε και μύξες αμηχανίες
και όλα μιας μάρκας: «Τρακαστράτος».
Σιχάθηκα την τύχη μου, μαζί και την ατυχία μου
και δεν ήθελα πια να δω τσιγάρο μπρος μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου