ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ 28/3/2008

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ

Καλά, πόσες μέρες κράτησε η συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας;

Δεν τέλειωσε ακόμα; Στην αρχή, γιατρέ μου, ομολογώ, το διασκέδαζα.

Βγαίνανε και μιλάγανε βουλευτές απ’ όλα τα κόμματα, μη με ρωτήσεις ονόματα,

κάτι λέγανε. Σκάσανε στο βήμα και κάτι υπουργοί, δε θυμάμαι, πού τους έχω.

Όχι ότι δεν τους γνώριζα, αλλά πρώτη φορά τους άκουγα να μιλάνε.

Σιγουρεύτηκα ότι στόμα έχουνε και μιλιά έχουνε.

Ωραία ήτανε. Είδα και τους άλλους αρχηγούς,

είδα και το προεδρείο της Βουλής…

Πολλοί μου φάνηκαν, αλλά δε βαριέσαι…

Σάμπως εγώ τους πληρώνω;

Όμως εδώ ξεκινάει το βάσανο, γιατρέ μου.

Πόσο να τους βλέπω; Μια, δυο, τρεις μέρες,

κόντεψα να τρελαθώ. Στο τέλος νόμιζα

ότι είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι που μιλάνε και ξαναμιλάνε

για να μου κάνουν πλάκα. Όποτε άνοιγα την τηλεόραση

έβλεπα συζήτηση. Πρωί-μεσημέρι-βράδυ.

Στην αρχή νόμιζα ότι το γυρίσανε σε ριάλιτι σόου.

«Δηλαδή εμένα πότε με πετάξανε έξω;» αναρωτήθηκα.

Τσατίστηκα, δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω

και πηγαίνω κι εγώ στο στούντιο, συγνώμη, στη Βουλή.

Τους είδα από κοντά κι αισθάνθηκα θαυμαστής τηλεοπτικών αστέρων.

Δεν το άντεξα αυτό. Κόντεψα να τους ζητήσω αυτόγραφα,

αλλά τελευταία στιγμή βρόντηξα το χέρι μου στο γραφείο.

«Τι γίνεται εδώ πέρα;» τους ρώτησα. Εκείνοι τι να πούνε;

Μου έφεραν μια γάζα για το χέρι μου, που ακόμα το πονάω, γιατρέ μου,

δεν το είχα ξαναβροντήξει ποτέ πριν, βλέπεις… Μετά σαν βρεγμένες γάτες

μου εξήγησαν ότι δεν θέλανε να με φωνάξουνε να συμμετάσχω κι εγώ,

μετά την έναρξη, για να μη μ’ ενοχλήσουνε και ξυπνήσουν τα παιδιά.

«Τα καταφέρνουμε καλά και χωρίς εσένα, πρόεδρε» μου είπαν και ηρέμησα.

Το «…χωρίς εσένα» το κατάλαβα, γιατρέ μου.

Εκείνο το «… πηγαίνουμε καλά» και το «….πρόεδρε» με ζορίζουνε.